Αρχιτεκτονικό Γραφείο
"Σταύρος Μουζακίτης & Συνεργάτες"

| ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
 

Ο Σταύρος Μουζακίτης αποφοίτησε από τη Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Ε.Μ.Π. το Νοέμβριο του 2009 και από το 2010 δραστηριοποιείται ως ελεύθερος επαγγελματίας σε αρχιτεκτονικό γραφείο με έδρα την Πάτρα. Παράλληλα με την εκπόνηση αρχιτεκτονικών μελετών για ιδιωτικά έργα, έχει λάβει μέρος σε πλήθος αρχιτεκτονικών διαγωνισμών, ως επικεφαλής ομάδας μελέτης, έχοντας αποσπάσει ένα βραβείο και δύο τιμητικές διακρίσεις.

Από το 2010 ως το 2014 εργάστηκε ως ερευνητής σε δύο διαδοχικά διετή ερευνητικά προγράμματα πολεοδομικής ανάλυσης και αστικού σχεδιασμού, με αντικείμενο τα μητροπολιτικά κέντρα της Αθήνας και του Πειραιά, τα οποία εκπόνησε το Ε.Μ.Π. για λογαριασμό του ΥΠ.Ε.Κ.Α. και της Περιφέρειας Αττικής αντίστοιχα .

Τον Ιούλιο του 2015 διεκπεραίωσε το Διατμηματικό Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών του Ε.Μ.Π. με τίτλο «Σχεδιασμός-Χώρος-Πολιτισμός», έπειτα από την εκπόνηση και παρουσίαση διπλωματικής εργασίας με τίτλο «Τοπία Παιγνίων: από μια μέθοδο Συγκριτικής Παιγνιολογίας προς μια στρατηγική Οικοσοφικής Παιγνιοποίησης». Την ερευνητική αυτή θεματική επιχειρεί να επεκτείνει σε επίπεδο διδακτορικής διατριβής, την οποία εκπονεί από τον Δεκέμβριο του 2016 στον Τομέα 3 της Σχολής Αρχιτεκτόνων του Ε.Μ.Π. υπό τον τίτλο «Τοπία Παιγνίων: Συγκριτική Παιγνιολογία και Εφαρμογές Παιγνιοποίησης στο πλαίσιο Ολοκληρωμένων Οικοσυστημάτων Αναγεννητικής Πολυκαλλιέργειας». Παράλληλα, έχει συμμετάσχει σε μια σειρά επιστημονικών σεμιναρίων, εργαστηρίων, συνεδρίων και εκθέσεων στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Ειδικότερα, στον κεντρικό άξονα του ερευνητικού του ενδιαφέροντος τοποθετείται το φαινόμενο του Παιγνιδιού, στο οποίο αποδίδει θεμελιώδη πολιτισμική και εν γένει υπαρξιακή αξία, αλλά και μια πολλαπλότητα εκφάνσεων και σημασιών (σε βαθμό που ενίοτε προκαλεί σύγχυση). Με πρόθεση περαιτέρω ανάδειξης της αξίας και της ευρύτητας του θέματος, με ταυτόχρονη παροχή απαραίτητων εννοιολογικών διευκρινήσεων, επιχειρεί την ανάπτυξη μιας θεωρητικής μεθόδου «Συγκριτικής Παιγνιολογίας», η οποία βασίζεται στην κριτική συνθεώρηση πολλών διαφορετικών επιστημονικών προσεγγίσεων (και αντίστοιχων τυπολογήσεων) του παιγνιδιού , με τρόπο που να συμβάλλει στη συγκρότηση ενός διευρυμένου θεωρητικού υποβάθρου, ικανού να υποβαστάζει τις σχεδιαστικές ιδέες και επιλογές που συγκροτούν την ευρύτερη στρατηγική που χαρακτηρίζει ως «Οικοσοφική Παιγνιοποίηση».

Σε επίπεδο σχεδιαστικής νοοτροπίας-πρακτικής, κινείται σε μια κατεύθυνση που προσδιορίζει μέσα από την έννοια της Βιο-Τοπιακής Αρχιτεκτονικής (παραπομπή στη έννοια του βιοτόπου), την οποία προτείνει ως συμπλήρωση-σύνθεση των αρχών της Αρχιτεκτονικής Τοπίου (ή/και της λεγόμενης Τοπιακής Αρχιτεκτονικής ) με τις αρχές α) του βιοκλιματικού σχεδιασμού, σε συνδυασμό με την εφαρμογή τεχνικών οικολογικής κατασκευής – «φυσικής δόμησης», και β) της ΑγροΟικολογίας, με έμφαση στις μεθόδους της «Αει-καλλιέργειας» ή «Περμακουλτούρας» (PermaCulture) , οι οποίες αφορούν στον σχεδιασμό ολοκληρωμένων αγροπαραγωγικών οικοσυστημάτων.

Σε αυτό το πλαίσιο, επιχειρεί να συνοψίσει την ερευνητική (και επαγγελματική) δραστηριότητά του υπό την έννοια του Σχεδιασμού Βιοτοπίων Παιγνιώδους Πολυκαλλιέργειας, η οποία, πέρα από τα παραπάνω, αξιώνει να παραπέμπει επιπλέον σε μεθόδους εκπαιδευτικής ψυχαγωγίας («πνευματικής» καλλιέργειας), βασισμένων στη αξιοποίηση των δυνατοτήτων που προσφέρουν συγκεκριμένα παιγνίδια (στρατηγικής, ρόλων, αναζήτησης-εξερεύνησης, περιπέτειας, επίλυσης γρίφων κα.), στο βαθμό που κρίνονται ως κατάλληλα για την αποτελεσματική προώθηση και την επιτυχημένη εφαρμογή μιας σύγχρονης στρατηγικής οικολογικού και συμμετοχικού σχεδιασμού, για όλες τις κλίμακες (χωρικές, ηλικιακές και κοινωνικές).

  Συγκεκριμενα:

•    Α` Έπαινος στον Πανελλήνιο Αρχιτεκτονικό Διαγωνισμό Ιδεών για την «Ανάπλαση του Παλαιού Λιμένα Πατρών». Πρόταση με τίτλο «Παραλιμάνιο Πάρκο Παιγνιώδους Πολυκαλλιέργειας Πάτρας». Ιούνιος 2016.
•    Γ' Βραβείο στον Πανελλήνιο Αρχιτεκτονικό Διαγωνισμό Ιδεών για την «Ανάπλαση 640 στρεμμάτων της Πρώην Λιμενο-βιομηχανικής περιοχής Λιπασμάτων Δραπετσώνας». Πρόταση με τίτλο «Οικολογικό Πάρκο Πολυ-Παραγωγικού Παιγνιδιού». Ιούνιος 2017.
•    Εξαγορά στον Πανελλήνιο Αρχιτεκτονικό Διαγωνισμό Ιδεών για την «Μελέτη Ενοποίησης Σημείων Ενδιαφέροντος και Ανάπλασης της περιοχής πέριξ του Αρχαιολογικού Μουσείου Πατρών». Φεβρουάριος 2019

Συγκεκριμένα, πρόκειται για τα ερευνητικά προγράμματα με τίτλοA) Μεταλλασσόμενοι Χαρακτήρες και Πολιτικές στα Κέντρα Πόλης Αθήνας και Πειραιά, με επιστημονικό υπεύθυνο τον καθηγητή Παναγιώτη Τουρνικιώτη (2010 – 2012) καιB) Διερεύνηση Στρατηγικών Δικτύωσης Αστικών Παρεμβάσεων στο Μητροπολιτικό Κέντρο Αθηνών, με επιστημονικό υπεύθυνο τον καθηγητή Γιώργο Παρμενίδη (2012-2014).Πιο συγκεκριμένα, η μεθόδος της Συγκριτικής Παιγνιολογίας, βασίζεται στη συνθεώρηση στοιχείων που προέρχονται από: α) το πεδίο του Σχεδιασμού Παιγνιδιών (Διαδραστικές Τέχνες), β) την προσέγγιση της Θεωρίας του Παίζειν/ Play-Theory (Παιδαγωγική-Εκπαίδευση, Ψυχολογία, Ψυχανάλυση), γ) την κοινωνιο-ανθρωπολογική προσέγγιση του Παίζοντος Ανθρώπου/ Homo-Ludens (Huizinga, Callois), δ) την επιστημονική προσέγγιση της Θεωρίας Παιγνίων/ Game-Theory (Μαθηματικά, Οικονομολογία, Βιολογία, Πληροφορική, Αναλυτική Φιλοσοφία κα.) και ε) τη φιλοσοφική προσέγγιση του Παιγνίου του Κόσμου/ World-Play (Ηράκλειτος, Nietzsche, Αξελός κα.)

Η έννοια της «Παιγνιοποίησης» περιγράφει τη διαδικασία ένταξης διαφόρων χωρο-χρονικών στοιχείων οποιασδήποτε λειτουργίας και κλίμακας σε μια διαδραστική συνθήκη (ψηφιακή και μη) που αξιοποιεί τη μηχανική διαφόρων τύπων παιγνιδιού, με κύριο στόχο την κινητοποίηση της ενεργού συμμετοχής των ανθρώπων σε ποικίλες δραστηριότητες, ικανές να εκτυλίσσονται παράλληλα ή και σε συσχετισμό με τις συμβατικές λειτουργίες ενός χωρικού πεδίου.Η σχεδιαστική στρατηγική της «Οικοσοφικής» Παιγνιοποίησης στηρίζεται στην (πολιτική) επιλογή συγκεκριμένων τύπων παιγνιδιού, ικανών να επιτελούνται με τρόπους και περιεχόμενα που να αποκρίνονται ταυτόχρονα στις πολλαπλές στοχεύσεις των αρχών της «Οικοσοφίας», όπως αυτή ορίζεται από τον F. Guattari («Οι Τρεις Οικολογίες», 1991) ως μια ηθικο-πολιτική συνάρθρωση μεταξύ της Περιβαλλοντικής, της Κοινωνικής (Πολιτικής, Πολιτισμικής) και της Νοητικής Οικολογίας.

Η έννοια της Τοπιακής Αρχιτεκτονικής αποτελεί θεωρητική επέκταση της Αρχιτεκτονικής Τοπίου καθώς περιλαμβάνει στο σχεδιασμό του τοπίου ένα σύγχρονο ρεύμα κτιριακής αρχιτεκτονικής, το οποίο αντιμετωπίζει τα κτίρια ως φυσικότροπα-«τοπιακά» μορφώματα, με κελύφη που επιχειρούν να ενταχθούν οργανικά στο φυσικό ανάγλυφο μέσα από σχέσεις μορφολογικής και λειτουργικής συνέχειας (πχ. ημι-υπόσκαφα κτίσματα, κτίρια με φυτεμένο δώμα-στέγη προσβάσιμο από επιφάνειες ήπιας κλίσης κλπ.).

Με τον όρο «Αεικαλλιέργεια» (φυσική, συνεχής ή αναγγενητική καλλιέργεια) επιχειρείται να αποδοθεί ένα σύνολο πρακτικών αρχών σχεδιασμού αγροπαραγωγικών οικοσυστημάτων (αυξημένης βιοποικιλότητας), οι οποίες αντιτίθενται στις μεθόδους μονοκαλλιέργειας μεγάλης κλίμακας με χρήση χημικών λιπασμάτων και φυτοφαρμάκων, προτείνοντας τη στρατηγική ανάμιξη μιας πληθώρας φυτικών (τροφικών, φαρμακευτικών, καλλωπιστικών, αζωτοδεσμευτικών, εντομοαπωθητικών κα) όσο και ζωικών ειδών, μέσα από τη χρήση φυσικών λιπασμάτων και ήπιων τεχνολογιών [low-tech] διατήρησης και ανακύκλωσης του νερού, ενεργειακής υποστήριξης από αποκεντρωμένα συστήματα ΑΠΕ, με πρωταρχικό στόχο την παραγωγή μιας ποικιλίας οικολογικών προϊόντων υψηλής ποιότητας και διατροφικής αξίας, με τρόπο που περιορίζει στο ελάχιστο τις απαιτήσεις σε ενέργεια και ανθρώπινο μόχθο, συμβάλλοντας στην επίτευξη κατά το δυνατόν πληρέστερης τροφικής και ενεργειακής αυτάρκειας.