Αρχιτεκτονικό Γραφείο
ALEA Design Studio - Σταύρος Μουζακίτης & Συνεργάτες

| ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
 

Ο Σταύρος Μουζακίτης αποφοίτησε από τη Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Ε.Μ.Π. το Νοέμβριο του 2009 (με Γ.Μ.Ο. 8,34). Από τον Ιούνιο του 2010 δραστηριοποιείται ως ελεύθερος επαγγελματίας σε αρχιτεκτονικό γραφείο με έδρα την Πάτρα. Παράλληλα με την εκπόνηση αρχιτεκτονικών μελετών για ιδιωτικά έργα, έχει λάβει μέρος σε πλήθος αρχιτεκτονικών διαγωνισμών, ως επικεφαλής ομάδας μελέτης, έχοντας αποσπάσει ένα βραβείο και δύο τιμητικές διακρίσειςi. Από το 2010 ως το 2014 εργάστηκε ως ερευνητής σε δύο διαδοχικά διετή ερευνητικά προγράμματα πολεοδομικής ανάλυσης και αστικού σχεδιασμού, με αντικείμενο τα μητροπολιτικά κέντρα της Αθήνας και του Πειραιά, τα οποία εκπόνησε το Ε.Μ.Π. για λογαριασμό του ΥΠ.Ε.Κ.Α. και της Περιφέρειας Αττικήςii. Τον Ιούλιο του 2015 διεκπεραίωσε το Διατμηματικό Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών του Ε.Μ.Π. με τίτλο «Σχεδιασμός-Χώρος-Πολιτισμός» (με Γ.Μ.Ο. 9,58), έπειτα από την εκπόνηση και παρουσίαση διπλωματικής εργασίας με τίτλο «Τοπία Παιγνίων: από μια μέθοδο Συγκριτικής Παιγνιολογίας προς μια στρατηγική Οικοσοφικής Παιγνιοποίησης». Την ερευνητική αυτή θεματική επέκτεινε σε επίπεδο Διδακτορικής Διατριβής, την οποία εκπόνησε από τον Δεκέμβριο του 2016 ως τον Δεκέμβριο του 2023 (αναγόρευση), στον Τομέα 3 της Σχολής Αρχιτεκτόνων του Ε.Μ.Π., υπό τον τίτλο «Οικοτοπία του Παιχνιδιού: Ιστορία, Θεωρία και Αρχιτεκτονική των Παιχνιδιών, προς μια Πολιτική Οικοσοφία». Παράλληλα, έχει συμμετάσχει σε μια σειρά επιστημονικών σεμιναρίων, εργαστηρίων, συνεδρίων και εκθέσεων στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ενώ έχει παράσχει επικουρικό όσο και αυτοδύνομο διδακτικό έργο σε Πολυτεχνικές Σχολές Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του εσωτερικού.. 

Ειδικό Ερευνητικό Ενδιαφέρον
Ειδικότερα, στον κεντρικό άξονα του ερευνητικού του ενδιαφέροντος τοποθετείται το φαινόμενο του Παιγνιδιού, στο οποίο αποδίδει θεμελιώδη πολιτισμική και εν γένει υπαρξιακή αξία, αλλά και μια πληθώρα - πολλαπλότητα εκφάνσεων και σημασιών, σε βαθμό που ενίοτε προκαλεί σύγχυση, ώστε χρήζει ερευνητικής εμβάθυνσης. Με πρόθεση περαιτέρω ανάδειξης της ευρύτητας και της αξίας του θέματος, με ταυτόχρονη παροχή απαραίτητων εννοιολογικών διευκρινήσεων, επιχειρεί την ανάπτυξη μιας θεωρητικής μεθόδου «Συγκριτικής Παιχνιδολογίας», η οποία βασίζεται στην κριτική συνθεώρηση πολλών διαφορετικών θεωρητικών - επιστημονικών προσεγγίσεων (και αντίστοιχων τυπολογήσεων) του παιγνιδιούiii, με στόχο τη συγκρότηση ενός κατά το δυνατόν διευρυμένου γνωστικού υποβάθρου, ικανού να υποβαστάζει ένα σύγχρονο πλαίσιο ιδεών, αρχών και πρακτικών σχεδιασμού που χαρακτηρίζει ως «Οικοσοφική Παιχνιδοποίηση»iv ή ως Παιγνιώδη Οικο-Τοπιακή Αρχιτεκτονική. 
Σε επίπεδο γενικής αρχιτεκτονικής νοοτροπίας, κινείται σε μια κατεύθυνση που προσδιορίζει μέσα από την έννοια της Οικο-Τοπιακής Αρχιτεκτονικής, την οποία προτείνει ως σύνθεση των αρχών α) της Αρχιτεκτονικής Τοπίου και της λεγόμενης Τοπιακής Αρχιτεκτονικήςv με τις αρχές β) του βιοκλιματικού σχεδιασμού, σε συνδυασμό με γ) την εφαρμογή οικολογικών υλικών - τεχνικών κατασκευής (μεθόδων «φυσικής δόμησης»), και δ) της ΑγροΟικολογίας, με έμφαση στις μεθόδους της «Αει-καλλιέργειας» ή «Περμακουλτούρας» (PermaCulture)vi, οι οποίες αφορούν στον σχεδιασμό ολοκληρωμένων αγροπαραγωγικών οικοσυστημάτων αναγεννητικής πολυ-καλλιέργειας.
Σε αυτό το πλαίσιο, επιχειρεί να συνοψίσει την ερευνητική του δραστηριότητα (θεωρητική και πρακτική) υπό την έννοια του Σχεδιασμού Οικοτοπίων Παιγνιώδους Πολυκαλλιέργειας, η οποία, πέρα από τα παραπάνω, αξιώνει να παραπέμπει επιπλέον σε μεθόδους εκπαιδευτικής-επιμορφωτικής ψυχαγωγίας (διανοητικής - «πνευματικής» καλλιέργειας), βασισμένων στη αξιοποίηση των δυνατοτήτων που προσφέρουν συγκεκριμένα παιγνίδια (στρατηγικής, ρόλων, αναζήτησης-εξερεύνησης, περιπέτειας, επίλυσης γρίφων κα.), στο βαθμό που κρίνονται ως κατάλληλα για την αποτελεσματική προώθηση και την επιτυχημένη εφαρμογή μιας σύγχρονης στρατηγικής ολοκληρωμένου οικολογικού και συμμετοχικού σχεδιασμού, για όλες τις κλίμακες (χωρικές, ηλικιακές και κοινωνικές). 
 

Διακρίσεις σε Αρχιτεκτονικούς Διαγωνισμούς:
    • Α` Έπαινος στον Πανελλήνιο Αρχιτεκτονικό Διαγωνισμό Ιδεών για την «Ανάπλαση του Παλαιού Λιμένα Πατρών». Πρόταση με τίτλο «Παραλιμάνιο Πάρκο Παιγνιώδους Πολυκαλλιέργειας Πάτρας». Ιούνιος 2016.

    • Γ' Βραβείο στον Πανελλήνιο Αρχιτεκτονικό Διαγωνισμό Ιδεών για την «Ανάπλαση 640 στρεμμάτων της Πρώην Λιμενο-βιομηχανικής περιοχής Λιπασμάτων Δραπετσώνας». Πρόταση με τίτλο «Οικολογικό Πάρκο Πολυ-Παραγωγικού Παιγνιδιού». Ιούνιος 2017.

    • Α` Έπαινος στον Πανελλήνιο Αρχιτεκτονικό Διαγωνισμό Ιδεών για την «Μελέτη Ενοποίησης Σημείων Ενδιαφέροντος και Ανάπλασης της περιοχής πέριξ του Αρχαιολογικού Μουσείου Πατρών». Φεβρουάριος 2019

 Πρόκειται για τα ερευνητικά προγράμματα με τίτλο: 
A) «Μεταλλασσόμενοι Χαρακτήρες και Πολιτικές στα Κέντρα Πόλης Αθήνας και Πειραιά», με επιστημονικό υπεύθυνο τον καθηγητή Παναγιώτη Τουρνικιώτη (2010 – 2012) και 
B) «Διερεύνηση Στρατηγικών Δικτύωσης Αστικών Παρεμβάσεων στο Μητροπολιτικό Κέντρο Αθηνών», με επιστημονικό υπεύθυνο τον καθηγητή Γιώργο Παρμενίδη (2012-2014).

 Συγκεκριμένα, η μεθόδος της Συγκριτικής Παιγνιολογίας, προτρέπει στη συνθεώρηση στοιχείων που προέρχονται από τις εξής διακριτές όσο και αλληλένδετες προσεγγίσεις: 
α) Θεωρίες του Παίζειν/ Play-Theories [Παιδαγωγική - Εκπαίδευση, Ψυχολογία, Ψυχανάλυση],
β) Λουδολογία/Ludology ή ο Παίζων Ανθρώπος / Homo-Ludens [Κοινωνική Ανθρωπολογία, Ιστορία],
γ) Φιλοσοφία του Αθλητισμού/ Philosophy of Sports [Κοινωνιολογία, Ηθική – Πολιτική φιλοσοφία]
δ) Θεωρία Παιγνίων/ Game-Theory [Μαθηματικά, Οικονομολογία, Βιολογία, Πληροφορική, Φιλοσοφία] 
ε) Το Παίγνιο του Κόσμου/ World-Play [Οντο-θεο-λογία, Ηπειρωτική Φιλοσοφία]
στ) Σχεδιασμός Παιγνιδιών / Game-Design [Διαδραστικές Τέχνες].

Η έννοια της «Παιχνιδοποίησης» περιγράφει τη διαδικασία ένταξης διαφόρων χωρο-χρονικών στοιχείων οποιασδήποτε λειτουργίας και κλίμακας σε μια διαδραστική συνθήκη (ψηφιακή και μη) που αξιοποιεί τη μηχανική διαφόρων τύπων παιγνιδιού, με κύριο στόχο την κινητοποίηση της ενεργού συμμετοχής των ανθρώπων σε ποικίλες δραστηριότητες, ικανές να εκτυλίσσονται παράλληλα ή και σε συσχετισμό με τις συμβατικές λειτουργίες ενός χωρικού πεδίου. Η σχεδιαστική στρατηγική της «Οικοσοφικής» Παιχνιδοποίησης στηρίζεται στην (πολιτική) επιλογή συγκεκριμένων τύπων παιγνιδιού, ικανών να επιτελούνται με τρόπους και περιεχόμενα που να αποκρίνονται ταυτόχρονα στις πολλαπλές στοχεύσεις των αρχών της «Οικοσοφίας», όπως αυτή ορίζεται από τον Γάλλο ψυχαναλυτή και φιλόσοφο F. Guattari ως μια ηθικο-πολιτική συνάρθρωση μεταξύ της Περιβαλλοντικής, της Κοινωνικής (Πολιτικής, Πολιτισμικής) και της Νοητικής Οικολογίας («Οι Τρεις Οικολογίες», 1991).

 Η έννοια της «Τοπιακής» Αρχιτεκτονικής αποτελεί θεωρητική επέκταση της Αρχιτεκτονικής Τοπίου καθώς περιλαμβάνει στο σχεδιασμό του τοπίου ένα σύγχρονο ρεύμα κτιριακής αρχιτεκτονικής, το οποίο αντιμετωπίζει τα κτίρια ως φυσικότροπα-«τοπιακά» μορφώματα, με κελύφη που επιχειρούν να ενταχθούν οργανικά στο φυσικό ανάγλυφο μέσα από σχέσεις μορφολογικής και λειτουργικής συνέχειας (πχ. ημι-υπόσκαφα κτίσματα, κτίρια με φυτεμένο δώμα-στέγη προσβάσιμο από επιφάνειες ήπιας κλίσης κλπ.).

Με τον όρο «Αεικαλλιέργεια» (φυσική, συνεχής ή αναγγενητική καλλιέργεια) επιχειρείται να αποδοθεί ένα σύνολο πρακτικών αρχών σχεδιασμού αγροπαραγωγικών οικοσυστημάτων (αυξημένης βιοποικιλότητας), που αντιτίθενται στις μεθόδους μονοκαλλιέργειας μεγάλης κλίμακας με χρήση χημικών λιπασμάτων και φυτοφαρμάκων, προτείνοντας τη στρατηγική ανάμιξη πληθώρας φυτικών (τροφικών, φαρμακευτικών, καλλωπιστικών, αζωτο-δεσμευτικών, εντομοαπωθητικών κα.) όσο και ζωικών ειδών, μέσα από τη χρήση φυσικών λιπασμάτων και ήπιων τεχνολογιών διαχείρισης ροών (διατήρησης νερού, ανακύκλωσης απορριμμάτων και ενεργειακής υποστήριξης από αποκεντρωμένα συστήματα ΑΠΕ), με στόχο την παραγωγή μιας ποικιλίας οικολογικών προϊόντων υψηλής ποιότητας και διατροφικής αξίας, με τρόπο που περιορίζει στο ελάχιστο τις απαιτήσεις σε ενέργεια και ανθρώπινο μόχθο, συμβάλλοντας στην επίτευξη κατά το δυνατόν πληρέστερης τροφικής και ενεργειακής αυτάρκειας.